Το Ξηρόμερο και η φιλοξενία του.

Το Ξηρόμερο ,φημίζεται για την φιλοξενία του. Δεν υπάρχει σπίτι στην περιοχή μας,που να μην ανοίγει τις πόρτες στου στον επισκέπτη. Ακόμα και σήμερα,που η αποξένωση κυριαρχεί στην υπόλοιπη χώρα,στην κοινωνία ,πλέον του “εγώ”. ο Ξηρομερίτης ,είναι ακόμα ,φιλόξενος! Γυρνώντας πολλά χρόνια πίσω,θα δούμε τον επισκέπτη(μουσαφίρη),να έχει πρωταρχική θέση στο Ξηρομερίτικο τραπέζι. Πολύ πιο παλιά, τότε που το Ξηρόμερο,”έχυνε αίμα”,με την καλλιέργεια του καπνού,παρά την κούραση,ακόμα και στο πιο φτωχό σπιτικό, ο μουσαφίρης , θα έβρισκε ,ανθρώπους...
πρόθυμους,να του προσφέρουν το φαγητό τους το κρασί τους , ή ο,τι άλλο είχαν όπως έκαναν οι πρόνονοι μας στην αρχαία Ελλάδα( με την διαφορά οτι εδώ,μάθαιναν πρώτα το όνομα του επισκέπτη,πριν τον φιλοξενήσουν). Μερικές φορές όταν το φαγητό,ήταν λίγο,τα παιδιά του σπιτιού,πήγαιναν νηστικά(;;;)και νωρίς για ύπνο,για να μην ενοχλούν τον μουσαφίρη! Κι όμως στερούνταν αυτοί και τα παιδιά τους,προκειμένου να ευχαριστήσουν τον μουσαφίρη. Ακόμα και στους μετανάστες,οι Ξηρομερίτες,άνοιξαν τα σπίτια τους. Οπως παλιά! Υποδέχτηκαν τους μετανάστες,σαν συγγενείς τους . Ειδικά οι γυναίκες,οι οποίες συμμεριζόταν κατα καποιο τρόπο,τις ανησυχίες της μάνας του μετανάστη. Σκέφτονταν τα παιδιά τους ,ως υποτιθέμενους μετανάστες,σε ξένη χώρα,δίχως την φροντίδα της μάνας, Ετσι οι Ξηρομερίτισσες,τους άνοιξαν το σπιτικό τους , προσφέροντας τους εκτός απο εργασία,την φροντίδα τους! Οι ξένοι,προσφωνούσαν (συνήθως γυναίκες μέσης ηλικίας ) τις σπιτονοικοκυρές “μάνᨔ,αν και δεν έχει την ελληνική σημασία ,δείχνει όμως την οικειότητα που απέκτησαν με τους ντόπιους. Ο φιλοξενούμενος,για μας έχει πρωταρχική θέση,στο τραπέζι μας. Για μας είναι το το τιμώμενο πρόσωπο! Αρκεί η επίσκεψη να μην είναι …αρμένικη!

xiromeritissa